«Ζωή σε έξι ρυθμούς» v.2
Αυτή η χρονιά που φεύγει ήταν σίγουρα μια ιδιαίτερη χρονιά. Το ξημέρωμα της επόμενης θα βρει ανθρώπους διαφορετικούς, κοινωνίες αλλαγμένες, προσαρμοσμένες πια σε νέους κανόνες.
Λέξεις όπως «απόσταση», «ατομική ευθύνη», «απαγόρευση κυκλοφορίας» θα έχουν ριζωθεί στο λεξιλόγιο της καθημερινότητάς τους και άλλες όπως αγκαλιά, φιλί, χειραψία θα είναι απαγορευμένες.
Ζώντας στο συννεφάκι μου, αρνούμενη πεισματικά να παίξω το δελεαστικό παιχνίδι της μελαγχολίας και της κατήφειας, άρχισα να παρακολουθώ τον νέο αυτό κόσμο γύρω μου και πώς αντιδρά σε αυτή τη «νέα πραγματικότητα».
Είδα ανθρώπους φοβισμένους, τρομοκρατημένους ενάντια σε έναν «αόρατο εχθρό» από τον οποίο είναι πάντα έτοιμοι να προστατευτούν. Εκείνους που πάντα άφηναν κάτι στην ανεμελιά, τον αυθορμητισμό, την τύχη, αυτούς που επέτρεπαν στους εαυτούς τους να είναι απροστάτευτοι, ίσως ακόμη κι αδιάφοροι απέναντι στους ορατούς εχθρούς και κινδύνους. Τι απέγιναν αυτοί; Τώρα που είναι υποχρεωμένοι να φορούν μάσκα επάνω στη μηχανή τους, θυμούνται άραγε να φορέσουν και το κράνος τους; Βάζουν ζώνη αφού έχουν στείλει το κατάλληλο μήνυμα για την έξοδο τους;
Αλλά και άλλους που…έλα μωρέ, δεν θα συμβεί σε αυτούς.
Όλες μου οι σκέψεις και οι παρατηρήσεις διαμορφώθηκαν και συγκεντρώνονται σε αυτή τη φωτογραφική συλλογή που κατέληξε να γίνεται εμμονή. Σκέψεις για τον άνθρωπο που ξέχασε την ευθύνη του πεσμένη στο δρόμο. Τι τον οδήγησε σ’ αυτό;
Τελικά, τι ακριβώς περικλείει αυτή η “κοινωνική ευθύνη”; Γιατί δεν ευθυνόμαστε και για άλλα πράγματα που μας διατηρούν υγιείς, ασφαλείς, ζωντανούς, πολιτισμένους;
Χρησιμοποιώντας τα μέσα μαζικής μεταφοράς της Αθήνας βρέθηκα συχνά μπροστά σε φαινόμενα λεκτικής βίας μεταξύ “υπεύθυνων” που φορούσαν μάσκα προστασίας και “ανεύθυνων” που δεν φορούσαν. Ωστόσο, οι περισσότερες φωτογραφίες είναι τραβηγμένες λίγα μέτρα μακριά από σταθμούς μετρό και στάσεις λεωφορείων…
Ποιος από τους δύο είναι τελικά υπεύθυνος και για τι; Γιατί δείχνουμε με το γαντοφορεμένο μας δάχτυλο αυτόν που δεν φοράει μάσκα αλλά όχι αυτόν που την πετάει κάτω, αυτόν που οι πράξεις του μολύνουν εξίσου;
